Refundacja kosztów wynagrodzenia i składek za bezrobotnego do 30. roku życia

Gazeta Podatkowa

Zatrudniający skierowane przez urząd pracy osoby bezrobotne, które nie ukończyły 30. roku życia, może liczyć na wsparcie ze środków Funduszu Pracy. Udzielane jest ono m.in. w postaci refundacji części kosztów poniesionych na wynagrodzenie, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne. O pomoc taką ubiegać się może zarówno pracodawca, jak i przedsiębiorca. Za przedsiębiorców uznaje się również wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej (art. 4 ust. 2 Prawa przedsiębiorców). Ustawodawca wskazał jedynie, że umowa o przyznaniu pomocy nie może zostać zawarta z pracodawcą, u którego w okresie ostatnich 6 miesięcy przed złożeniem wniosku nastąpiło zmniejszenie zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy art. 150f ust. 1 i 2 ustawy o promocji zatrudnienia).

Wniosek do urzędu pracy

Pracodawca lub przedsiębiorca chcąc uzyskać wsparcie na zatrudnienie osoby bezrobotnej, która nie ukończyła 30. roku życia, musi złożyć wniosek do urzędu pracy. Może wówczas uzyskać przez okres 12 miesięcy refundację części kosztów poniesionych na wynagrodzenia i nagrody. Co bardzo istotne, po upływie tego czasu zobowiązany jest do utrzymania w zatrudnieniu w pełnym wymiarze czasu pracy skierowanego bezrobotnego przez kolejne 12 miesięcy.

Maksymalne wsparcie nie może przekraczać kwoty ustalonej jako iloczyn liczby zatrudnionych skierowanych bezrobotnych w miesiącu oraz kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującej w ostatnim dniu zatrudnienia każdego rozliczanego miesiąca i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia.

Niewywiązanie się z warunku zatrudnienia bezrobotnego przez wymagany czas powoduje obowiązek zwrotu uzyskanej pomocy w kwocie proporcjonalnej do okresu, w którym nie utrzymano zatrudnienia skierowanej osoby, wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania refundacji za pierwszy miesiąc, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty. W przypadku rozwiązania umowy o pracę przez skierowanego bezrobotnego, rozwiązania z nim umowy o pracę na podstawie art. 52 Kodeksu pracy lub wygaśnięcia stosunku pracy skierowanego bezrobotnego w trakcie okresu objętego refundacją albo przed upływem 12 miesięcy starosta kieruje na zwolnione stanowisko pracy innego bezrobotnego. W razie odmowy przyjęcia skierowanego bezrobotnego na zwolnione stanowisko pracy, pracodawca lub przedsiębiorca zwracają uzyskaną pomoc w kwocie proporcjonalnej do okresu, w którym nie utrzymano zatrudnienia skierowanej osoby, wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia otrzymania pierwszej refundacji, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania starosty. W przypadku braku możliwości skierowania bezrobotnego przez urząd pracy na zwolnione stanowisko pracy, pracodawca lub przedsiębiorca nie zwracają uzyskanej pomocy za okres, w którym uprzednio skierowany bezrobotny pozostawał w zatrudnieniu.

Omawiane wsparcie przyznawane jest w ramach pomocy de minimis.

Jak skorzystać z refundacji?

Jeżeli osoba bezrobotna podejmie zatrudnienie na podstawie skierowania z powiatowego urzędu pracy, wówczas pracodawca będzie - przez określony czas - zwolniony za opłacania za nią składek na Fundusz Pracy i FGŚP. Zasadniczo za każdą osobę zatrudnioną na etacie pracodawca ma obowiązek opłacać - z własnych środków - składki na FP i FGŚP. W przypadku zatrudnienia na podstawie umowy o pracę młodszych osób pracodawca może jednak skorzystać ze zwolnienia z opłacania składek na te Fundusze. Przysługuje ono na zatrudnionych pracowników, którzy nie ukończyli 30. roku życia. Podstawowym warunkiem skorzystania z tej preferencji jest zatrudnienie takiej osoby - jako bezrobotnej - na podstawie skierowania przez urząd pracy. Preferencja ta przysługuje tylko w odniesieniu do zatrudnionych pracowników skierowanych do pracy przez powiatowy urząd pracy, którzy w dniu nawiązania stosunku pracy nie mają ukończonych 30 lat (czyli dzień nawiązania stosunku pracy musi być wcześniejszy niż dzień 30. urodzin). Co istotne, preferencja ta nie ustaje, jeśli w czasie trwania okresu zwolnienia z opłacania składek na FP i FGŚP nabytego w związku z zatrudnieniem takiego pracownika, ukończył on 30. rok życia.

Z omawianego zwolnienia z opłacania składek na Fundusz Pracy i FGŚP za zatrudnioną na etacie młodszą osobę bezrobotną pracodawca może korzystać przez 12 miesięcy. Okres ten liczy się począwszy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została zawarta umowa o pracę z osobą bezrobotną. Pracodawca nie nalicza więc składek na FP i FGŚP, od wszelkich wypłat dokonanych w miesiącu, od którego obowiązuje zwolnienie, niezależnie od okresu, za który są one należne.

Warto też wskazać, że jeśli pracodawca już raz skorzystał ze zwolnienia z opłacania składek na Fundusz Pracy i FGŚP za osobę bezrobotną, która nie ukończyła 30. roku życia, to zatrudniając ją po raz kolejny może ponownie skorzystać z tej preferencji na tę samą osobę. Obowiązujące przepisy nie warunkują bowiem prawa do zwolnienia z obowiązku opłacania składek na FP i FGŚP od tego, czy pracodawca korzystał już z tego zwolnienia na daną osobę, czy nie. Jeśli więc dany bezrobotny zostanie ponownie skierowany do pracy u danego pracodawcy przez powiatowy urząd pracy, to pracodawca ponownie nabędzie prawo do zwolnienia z obowiązku opłacania tych składek na okres 12 miesięcy niezależnie od tego, że z takiego zwolnienia na tę samą osobę już kiedyś korzystał (o ile wcześniej nie ukończy ona 30 lat).

Bezrobotny do 30. roku życia to osoba zarejestrowana w urzędzie pracy jako bezrobotna, która w momencie zastosowania wobec niej usług lub instrumentów rynku pracy nie ukończyła 30 lat.